Anna Dymna kończy 65 lat

Aktorka urodziła się 20 lipca 1951 roku w Legnicy. Ukończyła Państwową Wyższą Szkołą Teatralną im. Ludwika Solskiego w Krakowie. Jej życie zawodowe nieprzerwanie związane jest z Narodowym „Starym” Teatrem im. Heleny Modrzejewskiej. Zadebiutowała jeszcze jako studentka – na deskach Teatru im. Juliusza Słowackiego w Krakowie, w rolach Isi i Chochoła w „Weselu” (1969 r.) reżyserowanym przez Lidię Zamkow. Obecnie ma w dorobku ponad dwieście pięćdziesiąt ról teatralnych i filmowych. Pracowała z najwybitniejszymi polskimi reżyserami, m.in.: Andrzejem Wajdą, Konradem Swinarskim, Jerzym Jarockim, Jerzym Grzegorzewskim, Jerzym Hoffmanem, Kazimierzem Kutzem, Teresą Kotlarczyk, Barbarą Sass i Janem Klatą. Jest pedagogiem w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej im. Ludwika Solskiego, a także inicjatorką i gospodynią Krakowskich Salonów Poezji, coniedzielnych spotkań we foyer Teatru im. Juliusza Słowackiego, gdzie, w kameralnej atmosferze, dzięki wybitnym twórcom oraz aktorom, kultywuje się wartość i piękno żywego słowa.

Aktorstwo to niezwykły i trudny zawód – opowiada o swojej pracy "Warto mimo wszystko". – Uczy mnie tolerancji i wrażliwości, zmusza, by wnikliwiej patrzyć wokół, pomaga nazywać i panować nad odruchami, emocjami i uczuciami, otwiera przede mną wiele przestrzeni, rozwija i pogłębia osobowość. Potem, podczas pracy nad rolami, właśnie osobowość jest skarbnicą, z której czerpię siły i wiedzę do budowania postaci, stwarzania innych nieznanych światów. Będąc nastolatką, marzyłam o zawodzie psychologa. Nie zamierzałam zostać aktorką. Jednak teraz, kiedy nią jestem, wiem, że to najpiękniejszy zawód świata, ponieważ zajmuje się najgłębszymi tajemnicami serca i duszy człowieka. W domu rodzinnym wychowywano mnie w taki sposób, żebym zawsze pamiętała, że nie jestem samotną planetą na tym świecie, że człowiek, bez względu na to, co robi, powinien żyć dla innych. Pracując nad rolami, staram się zrozumieć drugiego człowieka: jego ból, kompleksy, motywy postępowania. Uczę się słuchać partnera, a także sugestywnie przekazywać moje myśli i uczucia. Tylko dzięki temu odważyłam się zbliżyć do osób dramatycznie doświadczonych przez los. Uczę się rozumieć ich cierpienie, jakoś je oswajać i pomagać im żyć.

Pracę artystyczną Anny Dymnej trzykrotnie nagradzano „Złotą Maską” (1996 r., 1999 r., 2000 r. – wyróżnienie w plebiscycie na najpopularniejszego i najbardziej lubianego aktora w Krakowie); jest też laureatką „Złotego Ekranu” (1984 r. – za rolę Marii Kazimiery w filmie „Na odsiecz Wiedniowi” i spektakl TVP „Polski Listopad”), „Złotej Kaczki” (1993 r. – dla najlepszej polskiej aktorki), „Złotych Lwów” (1994 r. – za pierwszoplanową rolę kobiecą w filmie „Tylko strach” w reż. B. Sass), Nagrody im. Aleksandra Zelwerowicza (1994 r. – za najlepsze kobiece role sezonu: Podstoliny w spektaklu telewizyjnym „Zemsta” A. Fredry w reż. O. Lipińskiej i Molly Bowser z „Palca Bożego” w reż. T. Kotlarczyk) oraz „Superwiktora” (2004 r.) za całokształt dokonań artystycznych. Aktorkę odznaczono także Srebrnym Krzyżem Zasługi (1989 r.). W roku 2004 Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej przyznał jej Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski „za – jak napisano w uzasadnieniu – wybitne osiągnięcia w pracy artystycznej i dydaktycznej, za działalność na rzecz potrzebujących pomocy”. W 1997 roku, podczas II Festiwalu Gwiazd w Międzyzdrojach, Anna Dymna odcisnęła dłoń na Promenadzie Gwiazd.

W 2014 została przez Prezydenta RP Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski za wybitne zasługi dla polskiej kultury oraz za osiągnięcia w pracy artystycznej i twórczej i .

- Na swoją twarz pracowałam 35 lat – ciężko, solidnie i uczciwie. Teraz ją wykorzystuję bezczelnie i z radością, by pomóc innym. I co w tym złego? Nie gonię za sławą, bo już się wcześniej nagoniłam. Teraz ją tylko zamieniam na coś innego. Za pracę w fundacji nie biorę pieniędzy. I będę dla niej pracować dopóki mam siły i dokąd będzie mi to sprawiało radość - mówi Anna Dymna w wywiadzie dla "Super Ekspresu".

W społeczne działania na rzecz ludzi potrzebujących wsparcia Anna Dymna angażowała się na długo przed założeniem Fundacji „Mimo Wszystko”. Prócz niesienia pomocy indywidualnej, uczestniczyła w projektach licznych organizacji pozarządowych, m.in.: w kwestach Obywatelskiego Komitetu Ratowania Krakowa, akcjach Fundacji: „Wielka Orkiestra Świątecznej Pomocy”, „Mam Marzenie”, „Nuta Nadziei”, „Akogo?”, i Stowarzyszenia „Wielkie Serce” . W maju 1999 roku, w Państwowej Filharmonii Krakowskiej, zorganizowała Nadzwyczajny Koncert Charytatywny „Kraków dla Kosowa”, na rzecz ofiar wojny w Serbii. Od 2006 roku jest społecznym ambasadorem Stowarzyszenia „Debra Polska Kruchy Dotyk” skupiającego osoby cierpiące na rzadką chorobę genetyczną Epidermolysis Bullosa. W roku 2008 Zarząd Główny Polskiego Towarzystwa Pediatrycznego, za wybitne zasługi dla ratowania zdrowia i życia dzieci w Polsce, przyznał Annie Dymnej honorowy tytuł Ambasadora Polskiej Pediatrii.

Na podstawie materiałów