Jacek Fedorowicz - satyra z nutką goryczy

Sam twierdzi, że nie zostałby satyrykiem, ale tylko w ten sposób mógł w miarę legalnie krytykować władze i ustrój państwa, w którym żył. Zawsze zresztą wołał mówić niż pisać. Nawet swoim felietonom nadaje cechy języka mówionego. Żyjąc w socjalizmie cały czas przeciwstawiał się komunistycznej propagandzie, nie wyrażał zgody na podległość w jakiejkolwiek postaci. Z okazji jubileuszu swoich 70. urodzin artysta zaprezentował w warszawskim Muzeum Karykatury wystawę rysunków satyrycznych. Scenariusz wystawy opracowała żona jubilata. Wystawę „Jacek Fedorowicz. Życiorys odgrzebany” można oglądać w warszawskim Muzeum Karykatury do dnia 29 lipca.

Jacek Fedorowicz urodził się 18 lipca 1937 r. w Gdyni. W wieku siedmiu lat był świadkiem Powstania Warszawskiego. W 1960 r. ukończył Wydział Malarstwa Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Gdańsku. Pełen sprzeczności. Twierdzi, że woli film od teatru, a w latach 1954-1960 należał do studenckiego teatru Bim-Bom, gdzie występował między innymi ze Zbigniewem Cybulskim. W 1960 roku debiutował na dużym ekranie w filmie Janusza Morgensterna „Do widzenia, do jutra...”. Zagrał między innymi w filmach: „Kryptonim Nektar”, „Lekarstwo na miłość”, „Walkower”, „Zawsze w niedzielę”, „Kochajmy syrenki”, „Małżeństwo z rozsądku”, „Polowanie na muchy”, „Milion za Laurę”, „Motodrama”, „Poszukiwany, poszukiwana”. Był też współautorem scenariuszy do filmów Barei „Poszukiwany, poszukiwana” i „Nie ma róży bez ognia”. Pojawił się w pojedynczych odcinkach seriali „Wojna domowa” i „Alternatywy 4”.

W latach 60-tych w Telewizji Polskiej współtworzył programy rozrywkowe takie jak „Poznajmy się”, „Runda”, „Małżeństwo doskonałe”, „Kariera”. W latach 70-tych prowadził radiową audycję satyryczną „60 minut na godzinę” (1974-81). Występował tam w kilkunastu rolach, tworząc m.in. słynne postacie Kolegi Kierownika i Kolegi Kuchmistrza. Występował też na estradzie, na przykład w programie „Popierajmy się”. Po rozpoczęciu stanu wojennego zerwał kontakty z państwowymi środkami przekazu i współtworzył audycje rozprowadzane na kasetach w tzw. drugim obiegu. Emitowało je także Radio Wolna Europa. Wrócił też wtedy do zawodu grafika. Stworzył szereg rysunków, m.in. „Nieznany mężczyzna z wąsem”, „Sol.Solarium”, „Tatry w czerwcu”, „Visitez Varsovie”, a także komiks historyczny „Solidarność - 500 pierwszych dni”. W 1989 roku powrócił do telewizji. Był autorem i prowadzącym program „Dziennik telewizyjny”, który w roku 2005 na kilka miesięcy zmienił nazwę na „SEJF” (Subiektywny Ekspres Jacka Fedorowicza). W 2006 roku program zdjęto z anteny. Oficjalnie przyczyną tego była niska oglądalność, ale mówi się, że prawdziwym powodem była krytyka braci Kaczyńskich. W styczniu 2006 r. Jacek Fedorowicz na znak protestu opuścił TVP. Od kwietnia jest gospodarzem seansów „Z przymrużeniem kamery” w telewizji Kino Polska. W cyklu tym prezentowane są klasyczne polskie komedie. Twierdzi, że obecnie w telewizji podoba mu się „Szkło kontaktowe” – program satyryczny emitowany przez stację TVN.

Jacek Fedorowicz jest laureatem wielu nagród: „Złoty Ekran” (1968), „Złoty Mikrofon” (1975), „Wiktor’95”, „Wiktor ‘2000”, „Super Wiktor 2004”, nagrody Komitetu ds. Radia i Telewizji. Jest również laureatem nagrody „Solidarności” za programy satyryczne rozprowadzane w „drugim obiegu” na kasetach wideo i Nagrody Kisiela za 1994. W 2006 roku otrzymał nagrodę za całokształt pracy artystycznej na 7. Festiwalu Dobrego Humoru w Gdańsku. Otrzymał też statuetkę „Gwiazda Telewizji Polskiej” za „oryginalne rozrywkowe programy telewizyjne”. Jego felietony na tematy bieżące można czytać dziś w