Umberto Eco - "Kto czyta książki, żyje podwójnie"

Do roku 1980 pozostawał człowiekiem nauki i autorem znanym jedynie nielicznemu gronu specjalistów. Tę sytuację odmienił jego powieściowy debiut - „Imię Róży”. Zekranizowana w z sukcesem przez Jeana-Jacquesa Annauda w 1986 roku powieść opowiada historię franciszkanina rozwiązującego zagadkę tajemniczych morderstw zakonników we włoskim opactwie. W debiutanckiej książce Eco stworzył styl, który kontynuował w następnych dziełach. Wokół oryginalnego, ale zajmującego wątku sensacyjnego tworzył opowieści pełne filozoficznych dygresji, a także odniesień do dorobku kulturalnego wszystkich cywilizacji na przestrzeni wieków.

Wydawane od tamtej pory powieści Umberto Eco stawiały czytelnikom wysokie wymagania. Czasem do zrozumienia istoty samej intrygi niezbędna okazywała się znajomość historii filozofii, sztuki i literatury. „Wahadło Foucaulta”(1988) to opowieść o trzech fascynatach historii i okultyzmu, którzy próbują, początkowo niezobowiązująco i z dystansem, zgłębić tajemnice Templariuszy i Różokrzyżowców oraz ich plan zawładnięcia światem. Ze zdumieniem odkrywają, że plan taki istnieje, a oni sami stają się jego częścią. „Wyspa Dnia Poprzedniego”(1994) opowiada o poszukiwaniu metody określania szerokości geograficznej, problemie kluczowym dla kontynuacji zamorskich podbojów XVII-wiecznych Europejskich mocarstw. „Baudolino”(2000) jest historią wypraw krzyżowych widzianą oczami wyimaginowanego przybranego syna cesarza Henryka Barbarossy. „Tajemniczy Płomień Królowej Loany”(2004) to pełna elementów autobiograficznych opowieść o powtórnym dojrzewaniu człowieka, który, dotknięty amnezją, próbuje odnaleźć tożsamość wracając do rodzinnych okolic, do świata dzieciństwa i młodości.

Oprócz powieści i rozpraw naukowych, Umberto Eco jest autorem felietonów drukowanych we włoskich gazetach i wydawanych co jakiś czas w formie książek. Aktywny mimo wieku autor wydał niedawno kolejny ich zbiór, zatytułowany „Rok Kraba”.

„Nie zdajemy sobie z tego sprawy, ale nasz skarb w porównaniu z analfabetą to fakt, że on przeżywa i przeżyje tylko swoje życie, a my przeżyliśmy ich mnóstwo”, powiedział niegdyś Eco. On korzysta z tego skarbu i jako pisarz i jako czytelnik.

Umberto Eco zmarł 19 lutego 2016 roku w swoim domu w Mediolanie.