Osiemdziesiąte urodziny Leszka Kołakowskiego

Jeden z najsłynniejszych polskich filozofów urodził się 23- go października 1927 roku w Radomiu. Ukończył filozofię na Uniwersytecie Łódzkim, już w czasie studiów zaangażował się w działalność młodzieżowego ruchu komunistycznego. W latach 1947 – 1966 należał do PZPR- u, był jednym z głównych ideologów wspomnianego ustroju. Do 1966 piastował stanowisko kierownika katedry marksizmu-leninizmu na Uniwersytecie Warszawskim.

W 1965 roku Kołakowski miał udział w obronie Jacka Kuronia i Karola Modzelewskiego, którzy zostali oskarżeni o popularyzowanie fałszywych informacji. W 1966 stracił pracę i członkostwo w PZPR, uważano, że zbyt radykalnie krytykuje władzę i nie jest wierny kanonowi marksizmu w nauczaniu studentów. Z powodu udziału w Wydarzeniach Marcowych w 1968 roku odebrano mu prawo wykładania i publikowania, udał się na emigrację.

Przebywał najpierw w Paryżu, później przeniósł się do Wielkiej Brytanii. Na emigracji poglądy filozofa zaczęły się zmieniać. Napisał słynny esej „Tezy o nadziei i beznadziejności” stanowiący intelektualną podbudowę dla metody działania i określenia celów opozycji antykomunistycznej w Polsce. Pracował na Uniwersytecie w Oxfordzie, wykładał również na Yale University, Berkeley University oraz University of Chicago.

Naukowa działalność Kołakowskiego została wielokrotnie doceniona, filozof uhonorowany został m. in. nagrodą Polskiego Pen Clubu, Orderem Orła Białego, Nagrodą Biblioteki Kongresu USA im. Johna Klugego, doktoratami honoris causa wielu uniwersytetów, np. Uniwersytetu Gdańskiego, Uniwersytetu Łódzkiego, Uniwersytetu Wrocławskiego.

Najsłynniejsze dzieła Kołakowskiego to: „Główne nurty marksizmu. Powstanie, rozwój, rozpad”, „Kultura i fetysze”, „Obecność mitu”, „Husserl i poszukiwanie pewności”, „Jeśli Boga nie ma... O Bogu, Diable, Grzechu i innych zmartwieniach tak zwanej filozofii religii”.