Clint Eastwood - wszechstronny twardziel

Za swą pracę wielokrotnie otrzymywał dowody uznania, których liczba doprawdy robi wrażenie, a wszystkich ich nie sposób tu wymienić. W 1996 roku przyznano mu więc nagrodę Amerykańskiego Instytutu Filmowego za całokształt twórczości. W roku 1998 został wyróżniony honorowym Cezarem, nagrodą Francuskiej Akademii Filmowej, a rok 2000 przyniósł mu Złotego Lwa na festiwalu w Wenecji. Nagrodą w kategorii ulubiona gwiazda filmowa wszechczasów uhonorowało go Stowarzyszenie Amerykańskich Producentów Filmowych (1998) wraz z Amerykańskim Instytutem Filmowym (1996) i Akademią Filmu i Nauki (1995). W 2003 roku od Stowarzyszenia Aktorów Filmowych odebrał bardzo prestiżową Life Achievement Award, będącą uznaniem dla jego artystycznego dorobku.

Jakby tego było mało, w 1997 roku magazyn „Empire” umieścił nazwisko Eastwooda na 2 miejscu listy 100 największych gwiazd filmowych wszechczasów, a w roku 2005 aktor znalazł się na 11 pozycji w rankingu pisma na najlepszych reżyserów w historii kina. Clint Eastwood jest też jednym z trzech żyjących reżyserów, którzy dostali dwa Oskary za najlepszy film – pozostali to Milos Forman i Francis Ford Coppola. Łącznie w swojej karierze Eastwood zdobył 4 statuetki.

Dziś więc trudno uwierzyć, że jeszcze długo po tym jak po raz pierwszy spróbował swoich sił w kinie, krytycy uważali go za telewizyjne beztalencie nie rokujące wielkich nadziei i z upodobaniem wieszali na nim psy. Słynny recenzent „New York Timesa”, Vincent Canby, w 1968 roku pisał: „Eastwood nie gra w filmach, on po prostu znajduje się w kadrze”. W trzy lata później wyrocznia w dziedzinie krytyki filmowej, Pauline Kael, stwierdziła, że „Brudny Harry” to film przepojony „średniowieczną, wręcz faszystowską filozofią okrucieństwa”.

Aktora to jednak niewiele obeszło. Jego filozofią nie jest bowiem ani schlebianie gustom widzów, ani rozpieszczanie szefów wielkich wytwórni. „Nienawidzę trendów”, przyznaje. „Kiedy ktoś mi mówi, że to i to jest trendy, to idę i robię coś zupełnie przeciwnego”.