Leonard Cohen - strażnik samotności

Rzadko zdarza się w świecie showbiznesu, ze artysta najpierw zdobywa uznanie jako poeta i powieściopisarz, a potem dopiero jako piosenkarz. Tak było jednak z Leonardem Cohenem. W muzyce stworzył własny, rozpoznawalny od pierwszych dźwięków styl. Atutem kojącego i intymnego głosu Cohena jest jego barwa, ale decydującą rolę w utworach Kanadyjczyka odgrywają słowa.

Deszczowy wieczór, pusta kawiarnia, niedopita filiżanka kawy, blask świecy – takie obrazy może przywoływać na myśl muzyka Leonarda Cohena. Jest ona mieszanką rytmów śródziemnomorskich, ballad folkowych, country-and-western, bluesa, jazzu i gospel, którym nieodmiennie towarzyszy mroczny ton.

Ukształtowało się w nich dzisiejsze oblicze poetyckie Cohena, piewcy ludzkiej samotności i wyobcowania ze świata. Jego bohater jest kimś, kto przeszedł już przez swoją smugę cienia: jak samotna Nancy, bohaterka jednej z najpiękniejszych ballad pieśniarza, która „nosiła zielone pończochy i spała ze wszystkimi”, jak bohater „Famous Blue Raincoat”, piszący o czwartej nad ranem w grudniową noc list do człowieka, z którym niegdyś zdradziła go żona. Jak bezimienni bohaterowie wielu innych piosenek, którym „coś rozpadło się w życiu i którzy decydują się żyć dalej z garbem klęski – ci niekochani i ci, którzy już nie potrafią kochać” – pisał Piotr Bratkowski w magazynie „Radar”.